بانوی بخشنده من ...

نیلو، نیلوی بخشنده ی بی نیاز من!

این قناعت تو دل مرا عجب می شکند…

این چیزی نخواستنت و با هر چه که هست ساختنت…

این چشم و دست و زبان توقع نداشتنت و به آن سوی پرچین ها نگاه نکردنت…

کاش کاری می فرمودی دشوار و ناممکن، که من به خاطر تو سهل و ممکنش می کردم…

کاش چیزی می خواستی مطلقا نایاب که من به خاطر تو آن را به دنیای یافته ها می آوردم…

کاش می توانستنم هم چون خوب ترین دلقکان جهان تو را سخت و طولانی و عمیق بخندانم…

کاش می توانستم هم چون مهربان ترین مادران رد اشک را از گونه هایت بزدایم….

کاش نامه یی بودم ، حتی یک بار با خوب ترین اخبار…

کاش بالشی بودم ، نرم، برای لحظه های سنگین خستگی هایت…

کاش ای کاش اشاره ای داشتی، امری داشتی،نیازی داشتی،رویای دور و درازی داشتی…

آه که این قناعت تو دل مرا عجب می شکند….